Zondag 14 januari heeft de laatste eucharistie viering in onze St. Josephkerk plaats gevonden. Aan het eind van de viering is het altaar ontbloot en de wijdingssteen uit de altaar tafel gehaald. De steen is samen met de ciborie met geconsacreerde hosties, het evangelieboek, de paaskaars en het doop, huwelijk en overlijdens boek in processie de kerk uitgedragen. Nu er geen geconsacreerde hosties meer in het tabernakel staan brand er ook geen Godslamp meer. Met deze plechtigheid komt er een eind aan de gewijde handelingen in dit gebouw. (Een sacrament is een gewijde handeling in het christendom waardoor God komt tot de mens. De katholieke kerk kent 7 sacramenten te weten: Het doopsel, het vormsel, de biecht, de heilige communie of eucharistie, de priesterwijding, het huwelijk en de ziekenzalving).
Vooraf aan deze voor velen emotionele gebeurtenis werden een aantal vrijwilligers naar voren geroepen en gehuldigd voor hun jaren lange inzet. De voorganger bisschoppelijk vicaris Ronald Cornelissen overhandigde een oorkonde aan Gerda Vree Egberts, Ineke Herder en Harrie Marissink. Daarnaast werd aan vijf vrijwilligers de Willibrord plaquette uitgereikt en de daarbij bijbehorende insigne opgespeld. Deze kerkelijke onderscheiding was voor André en Jos Hegeman, Betsie Vree Egberts, Herman Oosterhuis en Ton Bessembinder. Verder ontving ieder van hen een fraaie bos bloemen.
(De Willibrordplaquette is een onderscheiding van het Aartsbisdom Utrecht en bestaat 2001. De Aartsbisschop van Utrecht eert met deze onderscheiding die gelovigen in het bisdom, die betekenisvolle, meer dan gewone verdiensten hebben verricht voor de kerkgemeenschap ter plaatse).
Na afloop was er gelegenheid na te praten bij Vree Egberts waar iedereen een kop koffie met krentenbrood werd aangeboden. Tijdens dit samenzijn werden alle vrijwilligers bedankt voor hun veelal jaren inzet. Als dank ontvingen zij een exclusief boekje met foto’s in en rondom de kerk.
Zangkoor
Maandagavond was het zangkoor voor het laatst in de voltallige bezetting bijeen op de Belte. Zij ontvingen daar het fotoboek. Een aantal leden hebben aangegeven dit een mooi moment te vinden te stoppen. Verheugend is het te melden dat een groepje wil blijven zingen. Hierdoor is het mogelijk tijdens de te plannen vieringen door het jaar deze muzikaal te ondersteunen. De avond werd afgesloten met een mooi gedicht die wij u niet willen onthouden.
Wie is toch die vrouw, die werkt voor nop.
Wie is toch die man, op wie men altijd reken kan.
De vrijwilliger die rijdt en loopt naar de kerk en kapel door regen en wind,
Maar die altijd weer een gaatje in zijn eigen agenda vindt.
Die om niet bij onze parochie werkten en daardoor Gods kerk versterkten.
Elke vrijwilliger zette zich op z’n eigen manier in
en maakte het zo de ander naar de zin.
Tien jaar, 20, 30, 40, 50 bijna 60 jaar maakte het verschil
en dat is eigenlijk wat ik zeggen wil.
Jullie stille krachten waren onmisbaar voor onze kerk en maatschappij.
Beste vrijwilliger die stille kracht was jij.
Daarom voor alle vrijwilligers in het begin van het nieuwe jaar.
Bedankt, petje af en voor elkaar de handen op elkaar.